(1972–2011) Ján Mančuška v latach 1991–1998 studiował na praskiej AVU (J. Svobodová, V. Kokolia, V. Skrepl). W latach 2000–2005 kolejno ukończył staże w Rotterdamie, Grazu, Nowym Jorku i Berlinie. W roku 2014 został finalistą ceny Jindřicha Chalupeckiego. Członek grupy „Bezhlavý jezdec”. Samodzielnie wystawia od roku 2001, grupowo od roku 1999. Chociaż się podczas studiów interesował malarstwem, obrona jego pracy dyplomowej była zwiastunem przesunięcia się do konceptualizmu jego twórczych praktyk. Charakterystyczne dla tego przełomu jest to, że się w jego pracy pojawiają przedmioty codziennego użytku takie jak: słomki, wykałaczki, szpilki, kubki, krzesła, stoły... Takie podejście do asemblażów, wykorzystywanie materii i obiektów jako konceptualnego medium, Mančuška obsesyjnie rozwija we wcześniejszej fazie swej pracy. Materię wykorzystuje do zmieniania znaczeń i kontekstów np. kubek z cukru, itp. Można powiedzieć, że Mančuška tworzy dialog pomiędzy prymarną funkcją przedmiotu i jego artystycznym potencjałem. Później znajdujemy w jego podejściu także tendencję do pracy ze słowem i tekstem. Silnym konceptualnym gestem wskazującym na względność interpretacji historii i interpretacji dzieł artystycznych była instalacja... I znowu z powrotem z roku 2004, w której M. przekrył dzieła artystyczne metalowymi płytami z perforowanym tekstem. Z tekstem pracuje także w dalszych dziełach, np. While I Walked... (2005) lub True Story (2005), kiedy jest tekst zainstalowany w przestrzeni, który jakimś sposobem się przemieszcza, zmienia i zachęca widza do ruchu, co jest oprócz fizyczności dalszym istotnym tematem twórczości Mančuški.