Punktem przełomowym jest wyobrażona granica dwóch faz twórczych jednego z najbardziej utalentowanych twórców czeskiego modernizmu rzeźbiarza Otto Gutfreunda. W okresie przedwojennym autor zajmował się stosowaniem metod kubizmu malarskiego do rzeźby, co z natury było trudnym zadaniem. Podczas jego analizowania zainspirowały go ogólne tendencje w historii rzeźby, takie jak na przykład późne rzeźby Donatello, a przede wszystkim w formie płaskorzeźby, która zasadniczo opiera się na procedurach, kiedy materia, kompozycja i czynność są wpisane do powierzchni w oparciu o ekonomiczne relacje objętości. Gutfreund poszedł jeszcze dalej, a zasady określania reliefu w stosunku do objętości rzeźby paradoksalnie przekształcił, bądź stworzył iluzję objętości opartą na paradygmacie, że „objętość jest wynikiem ruchu powierzchni”.

wycieczka z przewodnikiem