Ignác Josef Raab był jednym z wybitnych przedstawicieli malarstwa barokowego nie tylko na ziemiach czeskich, ale przede wszystkim na Morawach. Był typowym przedstawicielem artysty, którego twórczość kojarzy się głównie ze zleceniami w przestrzeniach kościelnych i klasztornych. W 1744 r. wstąpił do zakonu jezuitów w Brnie, dla którego pracował do jego zniesienia w 1773 r. Następnie przeniósł się do Velehradu, gdzie miał także całkiem duży warsztat. Zakres jego pracy i twórczości jest niezwykły, o czym świadczy jakościowa zmienność niektórych płócien, spowodowana dzięki udziału warsztatu. Dla bogatego ikonograficznego dzieła odgrywała zasadniczą rolę także inspiracja w grafice i innych dziełach, które stanowiły wzór dla wielu kompozycji. Arcydzieła stanowią wybitny przykład charakterystycznego obrazu późnego baroku, którego wskaźnik plastyczności zawiera zarówno tenebryzm, jak i oświetloną atmosferę. Raab był bardzo zręcznym pejzażystą, chociaż dominowały w nim religijne sceny figuralne. Raab został pouczony przez weneckie malarstwo późnego stylu i kompozycję idyllicznego krajobrazu z efektami świetlistej atmosfery.