W latach 1910–1911 studiował w szkole ślusarstwa artystycznego w Hradcu Králowej, a następnie do roku 1914 w Technikum Artystycznym w Pradze, gdzie był uczniem Josefa Drahoňovskiego. W latach 1914−1917 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze u Josefa Václava Myslbeka, u którego później pracował kilka lat jako jego asystent. Od 1918 roku wystawiał swoje prace w kraju i za granicą (Berno, Zagrzeb, Paryż, Wenecja), a od roku 1920 był członkiem Stowarzyszenia Artystów Plastyków Mánes. Już od początku typowe były dla niego tematy socjalne, takie jak płaskorzeźby dla zakładu ubezpieczeń w Pradze (1926−1929), pomnik ofiar katastrofy górniczej w Łazach koło Orłowej (1925) lub pomnik ofiar katastrofy górniczej w Oseku koło Duchcowa (1934), gdzie monumentalność przedstawił w postaci opłakujących rodziców. W latach 1936−1938 stworzył płaskorzeźby mauzoleum w Pomniku Narodowym na Vítkowie Atak — Obrona — Umieranie — Śmierć — Ofiara. Do tematu wojny powrócił w 1950 roku, kiedy to powstał pomnik Zbratanie. Inspiracją stała się dla niego fotografia Karla Ludwiga, który w maju 1945 roku z ciężarówki zrobił zdjęcie praskiego robotnika przytulającego radzieckiego żołnierza nazwane Pierwsze spotkanie. Na podstawie tego ujęcia Karel Pokorný stworzył rzeźbę Zbratanie, której oryginał znajdował się w miejscowości Česká Třebová.