Karel Černý był jednym z najbardziej utalentowanych czeskich malarzy pierwszej połowy XX wieku. Ze względów finansowych zaczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, gdzie studiował pod kierunkiem profesora Jakuba Obrovskiego, dopiero w wieku dwudziestu trzech lat. Już od początku swej działalności był soliterem. Z wyjątkiem Stowarzyszenia Artystów Plastyków Mánes nie był stałym członkiem żadnego z głównych ruchów i stowarzyszeń artystycznych. Po wojnie w 1946 roku wyjechał w swoją pierwszą podróż zagraniczną do Paryża, dokąd powrócił jeszcze kilkakrotnie. Od połowy lat 30. poświęcił się tematom ze środowiska kawiarni, malował kochanków i płaczące kobiety. W latach 40. pracował także nad tematami Paryża, Pragi i martwej natury. Styl malowania Černégo był charakterystyczny. Pracował z silnymi czarnymi konturami, dzięki którym definiował postacie w bardzo jasny i wyrazisty sposób. Potrafił podtrzymać ogólną atmosferę dzięki pozornie oszczędnej, ale bardzo wyrafinowanej i wrażliwej kolorystyce. Wraz z nadejściem okupacji zaczął redukować gamę kolorystyczną, zaczął malować ciemniejszą scenerię.