W latach 1918-1924 był studentem Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, a jego nauczycielami byli Jakub Obrovský, Karel Krattner i Jan Štursa. Następnie przedłużył sobie okres studiów w Paryżu. Nazwisko Muzika było związane z kilkoma stowarzyszeniami artystycznymi - w 1921 roku z ugrupowaniem Devětsil, następnie ze Stowarzyszeniem Artystów Plastyków Mánes i wreszcie z Nową Grupą. Uczestniczył w przełomowej wystawie Poezja 32 w praskiej galerii Mánes z udziałem międzynarodowym, co miało kluczowe znaczenie dla dalszego rozwoju czeskiej sceny artystycznej. Kluczowym rokiem dla tego malarza, ilustratora i typografa był rok 1927, kiedy poznał wydawcę Otakara Štorcha - Mariena, został dyrektorem artystycznym wydawnictwa Aventinum i redaktorem magazynu Musaion. Wniósł także wielki wkład w historię czeskiej scenografii, a w latach 1927-1947 stworzył ponad czterdzieści scenografii dla Teatru Narodowego w Pradze. Prace Muziki rozwijały się przez lata od fowizmu do realizmu magicznego poprzez liryczny, a następnie kubizm imaginacyjny do organicznego ekspresjonizmu na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Podczas II wojny światowej namalował serię obrazów, w których poruszył kwestię zagrożenia narodu w formie tajemniczych fantazyjnych scen. W tym czasie nie wolno mu było wystawiać, a jego twórczość została oznaczona za zboczoną sztukę (Entartete Kunst).