František Bílek uważany jest za synonim symbolizmu w kontekście sztuki czeskiej. Jego imię kojarzy się z rzeźbiarską gałęzią sztuki, nie mniej znane są również jego rysunki i grafiki, które zwykle tworzą prekursora jego prac rzeźbiarskich. W nich autor szukał oryginalny kształt i formę, które następnie realizował przede wszystkim w drewnie lub kamieniu. W latach 1887 - 1890 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, najpierw w pracowni malarza Maxmiliana Pirnera. Po wykryciu wady wzroku - daltonizmu - przeniósł się do pracowni rzeźbiarskiej Josefa Maudra, a następnie otrzymał stypendium w Paryżu. Bílek uważany jest za wyjątkowe zjawisko nie tylko w kontekście sztuki czeskiej, ale także sztuki światowej. Jego twórczość rozciąga się na mistyczne poziomy, które niosą ze sobą ślady filozoficzne, religijne i literackie. Jego najbliższymi przyjaciółmi byli malarka Zdenka Braunerová, pisarz Julius Zeyer i poeta Otokar Březina. Każda z tych osobistości stanowiła w pewien sposób ważny etap pośredni w życiu Františka Bílka. Wspierała go, dawała mu odwagę w czasach niepewności, przekazywała mu część duchowej energii i inspiracji. Przez całe życie Bílek zajmował się poszukiwaniem sensu życia i cierpienia, a także winy zbiorowej i późniejszej kary. Jako człowiek wierzący stworzył sobie własną wizję świata, którą w bardzo oryginalny sposób przekazywał następcom.