Miał umiejętności malarskie i rzeźbiarskie, ale postanowił studiować rzeźbę. W Technikum Artystycznym w Pradze w 1908 roku był uczniem profesora Josefa Drahoňovskiego, a następnie chodził uczyć się do Stanisława Suchardy. Nie ukończył studiów i wyjechał do Wiednia, gdzie pracował dla firmy majolikowej Goldscheider. W 1913 roku Handzel powrócił do Ostrawy i otworzył firmę stiukową, która jednak wkrótce zbankrutowała. Trzy lata później musiał wstąpić do wojska. Wraz z Dušanem Jurkovičem pracował w Polsce na Wawelu, gdzie projektował pomniki dla poległych żołnierzy na froncie wschodnim. W latach 20. pracował nad zleceniami publicznymi - formalnie chodziło o rzeźby o charakterze socjalnym, które w dużym stopniu nawiązywały na twórczość cywilistyczną Otto Gutfreunda. W latach 30. Handzel, wraz z Vladimirem Kristinem, Janem Sladkiem i Bohumirem Dvorskim, należał do najbardziej postępowych artystów naszego regionu. Po okresie kubizmu pojawiły się w rzeźbach Handzela w ciągu lat 40. elementy abstrakcji i w dużo większej mierze przejawiła się gra światła i cienia, która jest nosicielką przestrzeni i ekspresji. W latach 50. ich koncepcja i forma rzeźb odpowiadały wymogom preferowanego wówczas socrealizmu.