(1872–1941) Antonín Hudeček studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze najpierw w pracowni Maxmiliana Pirnera, a następnie u Václava Brožíka w latach 1888–1896. Studia kontynuował w monachijskiej Akademii u profesora Otto Seitze w latach 1892−1894. Coraz bardziej interesował się malowaniem krajobrazów, a od roku 1897 regularnie odwiedzał plener w okolicy Okořa wraz ze studentami Juliusa Mařáka. W ten sposób zaczęły powstawać obrazy w wielkiej mierze inspirowane nie tylko Juliusem Mařákiem i przyjacielem Antonínem Slavíčkiem, ale również francuskim impresjonizmem. W swoich pracach przedstawiał zmiany motywów pejzażowych w różnych częściach dnia i pór roku. Od impresjonizmu biegiem lat przeszedł do bardziej realistycznej koncepcji. W 1902 roku wyjechał wraz z Janem Preislerem w podróż studyjną do Włoch, gdzie zauroczyło go malowanie scen morskich, tzw. marin. Podczas swojego bogatego życia artystycznego poświęcił się również tematyce lasów i leśnych zakątków, gdzie zaczęła przejawiać się skłonność do ekspresywności. Ulubione miejsca krajobrazowe Hudečka znajdowały się w pobliżu Pragi, Kolína i Police nad Metují. Po powrocie z Salzburga, gdzie zainteresowały go panoramiczne sceny wysokich gór, zaczął w 1920 roku regularnie wyjeżdżać w Tatry, gdzie stworzył cykl krajobrazów Bal. Pod koniec lat 20. XX wieku odwiedział Ruś Karpacką, która jest atrakcyjna dla artystów krajobrazu. Pod koniec życia polubił Častolovice koło Rychnova nad Kněžnou, gdzie również zmarł.