Obraz jest niewątpliwie znaczący, pomimo pewnego braku równowagi rękopisu. Konieczne jest postrzeganie go jako dzieła Aachena nie tylko w inwencji, ale przede wszystkim u głównych bohaterów Hioba i jego żony. Najbardziej charakterystyczną postacią Aachena jest kobieta o wyrazistej fryzurze, która w wielu odmianach znajduje się w kreacjach fryzjerskich bogiń Aachena, a także można tam zobaczyć alegorie z łagodną twarzą dziewczęcą, inspirowaną żoną artysty Reginą. Na uwagę zasługuje również postać męska obok kobiety, do której możemy znaleźć analogie, które przedstawiają aż z karykaturalną bezczelnością autoportret Aachena. Sposób namalowania niektórych części obrazu jest technicznie mniej skoncentrowany.

Jest to nie tylko opracowanie człowieka trzymającego dziecko, ale także człowieka z turbanem, diabła, a przede wszystkim krajobrazowe pojęcie całego tła. Sam motyw przedstawia całkiem rzetelnie dziej, który jest przedstawiony w księdze Starego Testamentu - porażkami testowany Hiob , pomimo rad jego przyjaciół, pozostaje wierny Panu. Jednak całkowicie porzuca starą koncepcję ikonograficzną, taką jak renesansowa redakcja melancholii, i odpowiada raczej polemicznej dyskusji, która ostatecznie odpowiada potridentycznemu humanizmowi. W alegorycznej interpretacji Hiob zastępuje Kościół, a jego oponenci reprezentują reformistyczne ruchy naprawcze.