Ladislav Zívr (1909–1980) miał zostać garncarzem. Jego droga ale kontynuowała do Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, gdzie studiował rzeźbiarstwo. Glina i gips zostały jego głównym materiałem. Swoje rzeźby uzupełniał patyną i polichromią.
Jego wzorem do naśladowania był Otto Gutfreund - w latach 30. XX wieku nawiązał nie tylko do jego rzeźb w duchu cywilizmu, ale także na jego okres kubistyczny. W tej samej dekadzie wywarł na niego wpływ także André Breton i surrealizm. Parę lat później powstała Grupa 42 i Zívr został do niej zaproszony jako jedyny rzeźbiarz. Początkowo ale nie doznał sukcesu. Rzeźby, tworzone w intencjach symbiozy człowieka i maszyny zaczął tworzyć dopiero koło roku 1946. Do dziś są uważane za jedne z najlepszych, które powstały w czeskiej rzeźbie nowoczesnej. W latach 1948–1956 przeżywał kryzys artystyczny i celowo swoje prace z tego okresu niszczył. Jako autor wziął ponownie głęboki wdech dopiero w latach 60. Zbliżył się do twórczości Hansa Arpa i Henriego Moore'a, tworząc rzeźby i rysunki w duchu abstrakcji wyobrażeniowej, gdzie świat natury organicznej i nieorganicznej łączy się z twórczością figuralną. W ostatnich dwudziestu latach życia mieszkał w miejscowości Ždírec koło Starej Paki, której krajobraz go napełniał i stał się jego życiową i twórczą inspiracją.
Koncepcja, wybór i organizacja wystawy: Gabriela Pelikánová
Teksty: Gabriela Pelikánová
Opracowanie graficzne: Katarína Jamrišková
Promocja: Jana Malášek Šrubařová, Magdaléna Staňková
Programy edukacyjne: Hedvika Dalecká, Jana Sedláková